Καημός αλύτρωτος (ποίημα)‏ … ΥΠΕΡΟΧΟ !

Αυτή δεν είναι μια πόλη…
Είναι Η..ΠΟΛΙΣ.

Δεν είναι μόνο κλεμμένη γη
Δεν είναι μόνο ξεριζωμένοι Ρωμηοί!
Είναι καημός αλύτρωτος…
Ποθούμενο που κατακαίει τα σπλάχνα…

Μάνα μαζί και αδερφή
που κλαίει και οδύρεται
σε φυλακής ανήλιαγο μπουντρούμι
Που είσαι υιέ , που είσαι αδερφέ
αντρειωμένε να΄ρθεις..
Να πέσω στην αγκάλη σου
λευτερωμένη πάλι!
Με ντρόπιασε η Τουρκιά
Με ρήμαξε…
Μου σβησε τα καντήλια
Και ωσάν ξωκλήσι απόμερο
προσμένω πιστό διαβάτη
Νά ρθει, να ανοίξει η θύρα μου.
να μπει το φως του ήλιου
Να ανάψει κερί στον Δέσποτα
Να βάλει και μετάνοια
Να ανάψει το καντήλι μου
Να ψάλλει Χριστός Ανέστη.
Να ευφρανθούν οι άγγελοι
και η μάνα του Χριστούλη
Να ακουστεί στα πέρατα ,
σε όλη την οικουμένη:
Η ΠΟΛΗ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΤΟΥΡΚΕΨΕ
ΜΟΝ” ΗΤΑΝ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΗ
ΗΡΘ” Ο ΡΩΜΗΟΣ ΚΑΙ ΦΙΛΗΣΕ
ΤΟ ΆΓΙΟ ΤΗΣ ΤΟ ΧΩΜΑ
κι οι οχτροί της εσκορπίσθησαν
εχάθηκαν στο δολερό σκοτάδι
Κι είναι και πάλι όμορφη
γιορτάζει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
δίνει τ’αντίδωρο ξανά
η Άγια Τράπεζά της
και κοινωνούνε
με χαρά και δάκρυα τα παιδιά της.

Θωμαή Στεφανοπούλου

ΠΗΓΗ

from Lougantina-news http://ift.tt/1G7OEBR
via IFTTT