Από την στιγμή που ο ελληνικός λαός απεφάσισε, -μέσω των ηγεσιών που ψήφιζε όλα αυτά τα χρόνια της κρίσεως, κυρίως-, ότι το πιο αντιπαραγωγικό του κομμάτι θα έπρεπε να συνεχίσει να πληρώνεται σε σκληρό νόμισμα και δυσανάλογα πολύ σε σχέση με την απόδοσή του, τα capital controls ήταν η μόνη λύση, μετά από τα 5 χρόνια διαρκούς φθοράς.
Δεν χρειάζονται σπουδαίες γνώσεις οικονομίας για να εξαχθεί το συμπέρασμα. Όταν αφαιρείς πόρους από αυτόν που έχει την δυνατότητα να παράγει, για να προσθέσεις καταναλωτική δύναμη σε αυτόν που δεν παράγει και που για να καλύψει τις «ανάγκες» του θα καταφύγει στην αγορά εισαγομένων, μπαίνεις σε έναν φαύλο κύκλο διαρκούς αιμορραγίας, που καταλήγει στην σταδιακή έξοδο του πλούτου από την χώρα και στην πτώχευση.
Το 2010, με σκοπό την παραμονή στο ευρώ, πάρθηκε η απόφαση της βιαίας εσωτερικής υποτιμήσεως. Κάτι πολύ σωστό θεωρητικά που, όμως, εφαρμόστηκε τελείως λανθασμένα. Διότι η εσωτερική υποτίμηση έπρεπε να συνδυαστεί και με την αντιστροφή της αναλογίας της διαθέσεως των πόρων, με την μεταφορά του μεγαλύτερου μέρους τους στον ιδιωτικό τομέα, ώστε να περιοριστεί σταδιακά η ανάγκη της χώρας σε εισαγωγές. Το μείζον πρόβλημα μας άλλωστε ήταν το ισοζύγιο πληρωμών, που για όλο το διάστημα της προηγουμέενης πριν το ξέσπασμα της κρίσεως δεκαετίας, κρυβόταν κάτω από το χαλί του φτηνού δανεισμού.
Έγινε το ακριβώς αντίθετο. Τα λιγοστα χρήματα αφαιρέθηκαν από την παραγωγή και, μέσω της διατηρήσεως της δυασανάλογα υψηλής αγοραστικής δυνάμεως των ΔΥ και των συνταξιούχων, διατέθηκαν στην κατανάλωση εισαγομένων, επιδεινώνοντας διαρκώς το πρόβλημα.
Τα capital controls ήταν ένα ακόμη απόλυτα προβλέψιμο επεισόδιο στο διαρκές σήριαλ της όπως όπως κάθε φορά και πάντα την τελευταία στιγμή αποφυγής της καταρρεύσεως. Τα έφερε μεν ο Σύριζα, αλλά τα προετοίμασαν οι ασκούμενες την τελευταία πενταετία πολιτικές.
Αν η εφαρμογή τους αποτύχει και μάλλον θα αποτύχει, επειδή σκοπός και των σημερινών κυβερνητών είναι η διατήρηση του εισοδήματος της υπαλληλίας και των συνταξιούχων, το επόμενο βήμα δεν μπορεί παρά να είναι η οριστική έξοδος από το ευρώ.
Το σημαντικό είναι ότι, άσχετα από τα επί μέρους, στο στρατηγικό σκέλος, που είναι η προστασία των καταναλωτών εις βάρος των παραγωγών, ο Σύριζα δεν διαφέρει σε κάτι από τους προηγούμενους. Πράγμα που σημαίνει ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει αν αυτοί επιστρέψουν.
Θέμης Καζαντζίδης
filonoi.gr
from Lougantina-news http://ift.tt/1MoC58q
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου