Πρόλογος Geopolitics and Daily News: Το συγκεκριμένο άρθρο γράφτηκε πριν μερικές εβδομάδες, τον Φεβρουάριο του 2017, αλλά θεωρούμε ότι παραμένει επίκαιρο καθώς η προκλητική συμπεριφορά από την πλευρά της Τουρκίας κλιμακώνεται. Μια συμπεριφορά με στοχευμένες δηλώσεις και κινήσεις, οι οποίες θέλουν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες εντυπώσεις.
Γράφει ο Συμεών Χριστοφυλλίδης,
Μεταπτυχιακός Φοιτητής Πολιτικού Marketing-Management
Φωτιά πήραν τα social media και οι πένες των δημοσιογράφων μετά την αιχμηρή δήλωση του Τούρκου προέδρου, που θέλει να αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία σε 130 νησίδες του Αιγαίου. Η δήλωση αυτή στάθηκε αφορμή για αναφορές στον πόλεμο, τον οποίο τάχα επιδιώκουν πλέον ανοιχτά οι Τούρκοι εναντίον της Ελλάδας. Συνθήκη ικανή αλλά όχι αναγκαία και σίγουρα όχι ρεαλιστική.
Η διολίσθηση της Τουρκίας προς τον αυταρχισμό, σε συνδυασμό με πληθώρα προβλημάτων στο εσωτερικό και το εξωτερικό της χώρας, καταδικάζουν οποιαδήποτε απόπειρα στρατιωτικής εμπλοκής της χώρας.
Η Τουρκία δεν επιζητά πόλεμο με την Ελλάδα. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους οι Τούρκοι δεν έχουν στην ατζέντα τους τον πόλεμο και αυτό όχι γιατί ασπάστηκαν τις βασικές αρχές του δημοκρατίας και της ειρήνης, αλλά γιατί αυτή είναι η διπλωματία τους. Στην εξωτερική πολιτική ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, κινούνται μεθοδικά, παίρνουν ο,τι θέλουν και χάνουν λιγότερα από αυτά που θα μπορούσαν να χάσουν με ένα παράλογο άνοιγμα μετώπου προς την Ελλάδα. Έχοντας ξεκινήσει απ’το 2005 τις διαπραγματεύσεις ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Τουρκία παραμένει ακόμα και σήμερα υποψήφιο μέλος, κάτι που δυσαρεστεί ιδιαίτερα την ηγεσία της Τουρκικής Δημοκρατίας. Αν και απρόθυμη η φιλομουσουλμανική κυβέρνηση της Άγκυρας να φιλελευθεροποιήσει την κοινωνία της, να επιδείξει δημοσιονομική πειθαρχία σταθεροποιώντας την οικονομία της και να εμποδίσει τις επεμβάσεις του στρατιωτικού κατεστημένου στην καθεστηκυία τάξη, ο πρόεδρος Ερντογάν δηλώνει πρόθυμος και έτοιμος για την χάραξη της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Όντας, εγκλωβισμένη και απομονωμένη η χώρα, είναι αναμενόμενο να αντιδρά σπασμωδικά και συμπλεγματικά. Πέρα από αυτό, έχει να αντιμετωπίσει το Κυπριακό ζήτημα, στο οποίο δεν διαφαίνεται λύση, καθώς παραμένει αμετακίνητη η Τουρκία στο ζήτημα των εγγυήσεων και της ασφάλειας, συνδέοντας μάλιστα τη λύση του Κυπριακού με την απαρχή της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Αυτά τα δύο επιχειρήματα αποδεικνύουν πόσο μεθοδικά κινείται η Τουρκία προκειμένου να μπει..από το παράθυρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση (κάτι που δεν επιβεβαιώνουν σε καμία περίπτωση οι Βρυξέλλες).
Εσωτερικοί σκόπελοι φαίνεται να αναχαιτίζουν επίσης οποιαδήποτε ενδόμυχη τάση της Τουρκίας για πόλεμο. Οι μνήμες από την απόπειρα του στρατιωτικού πραξικοπήματος το καλοκαίρι του 2016 είναι ακόμη νωπές, ενώ οι συνέπειες συνταράσσουν ακόμα τη διεθνή κοινότητα. Συλλήψεις, βασανιστήρια και εκτελέσεις στρατιωτικών από αστυνομικούς του Ερντογάν και φανατικούς του Ισλαμικού κόμματος, καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εχθροπραξίες με τους κούρδους αντάρτες του ΡΚΚ αλλά και ύφεση της οικονομίας είναι μερικές από τις επιπτώσεις της αποτυχημένης απόπειρας πραξικοπήματος στην Τουρκία. Ανοιχτό είναι επίσης και το μέτωπο με τους κοσμικούς Κεμαλιστές, με τους οποίους αντιπαρατίθεται ο Τούρκος πρόεδρος ακόμα και σε ζητήματα που αφορούν τα ελληνικά σύνορα. Φυσικά, εκτός από διπλωματικά, αν δει κανείς την κατάσταση της Τουρκίας αυτή τη στιγμή ρεαλιστικά και με πιο «απτά» δεδομένα, θα δει ότι, ακόμα και να ήθελε η γείτονας χώρα, εμφανίζεται ανίκανη για οποιαδήποτε στρατιωτική εμπλοκή με άλλη χώρα και δη με την Ελλάδα. Μετά από την εκκαθάριση των ανώτατων αξιωματικών, δεν έχει ούτε τη δύναμη ούτε τη διάθεση για ένοπλη σύρραξη. Δεν πρέπει να αγνοούμε και την αντιπαράθεση μεταξύ Ερντογάν και Γκιουλέν, του επικεφαλής του θρησκευτικού τάγματος «Χιζμέτ», η οποία φαίνεται να κλιμακώνεται μετά την περιστολή του πραξικοπήματος. Μέσα σε όλη αυτή την εσωτερική αστάθεια της χώρας, καθίσταται πρακτικά αδύνατη η οποιαδήποτε κίνηση προς πόλεμο με την Ελλάδα.
Εξετάζοντας και τις διεθνείς εξελίξεις και προοπτικές, η Τουρκία παρουσιάζεται αρκετά ευάλωτη, γεγονός που φέρνει σε ακόμα δυσκολότερη θέση την Άγκυρα. Η προεδρία Ομπάμα δεν έδωσε ποτέ στήριξη στην Τουρκία, ακόμα και όταν η τελευταία το ζήτησε για την ανατροπή του Σύρου προέδρου. Η στροφή της Τουρκίας προς τη Ρωσία αποτελεί σίγουρα διπλωματική κίνηση (ή και αφέλεια), παγώνοντας ακόμα περισσότερο τις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ και κατ’επέκταση με το ΝΑΤΟ. Οποιασδήποτε μορφή εταιρικής σχέσης μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας θα έθιγε κατάφωρα τα συμφέροντα της Δύσης στη Μέση Ανατολή. Και δεδομένης της συμμετοχής και της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, ο χαμένος τελικά θα ήταν η περιθωριοποιημένη εντός και εκτός του Οργανισμού του Βορειοατλαντικού Συμφώνου Τουρκία. Βάσει, μάλιστα, του γεγονότος πως οι ΗΠΑ στηρίζουν τη δημιουργία του κουρδικού κράτους, αυτό προκαλεί την αντίδραση της Τουρκίας που δεν διστάζει να «απειλεί» την αποδέσμευση από τα συμφέροντα της Δύσης και το άνοιγμά της προς τη Μέση Ανατολή και ενδεχομένως και τη Ρωσία. Η ψυχροπολεμική κατάσταση, λοιπόν, μεταξύ ΝΑΤΟ-Τουρκίας ανοίγει ακόμα ένα μέτωπο για τη χώρα. Με την αλλαγή προεδρίας των ΗΠΑ, το ζήτημα περιπλέκεται περισσότερο. Ο Τραμπ ή θα εφαρμόσει τη φιλορωσική του ατζέντα «ρίχνοντας» έτι περισσότερο την Τουρκία ή θα αναγνωρίσει στο πρόσωπο της Τουρκίας τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή. Από το σουνιτικό μπλοκ, άλλωστε, ως πιθανός σύμμαχος για την Ουάσινγκτον αναδεικνύεται μόνο η Τουρκία, της οποίας η ανάμιξη στη Μέση Ανατολή θα καθορίσει και τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Η εμπλοκή ΗΠΑ- Ιράν, από τη μια, ενδυναμώνουν την Τουρκία και ίσως στη συνέχεια αποτελέσει στρατηγικό πλεονέκτημα για μελλοντικές απαιτήσεις. Το ισλαμοφοβικό εκτελεστικό διάταγμα των ΗΠΑ περί απαγόρευσης εισόδου των μουσουλμάνων, από την άλλη, διαταράσσει τις σχέσεις των δύο μερών, κάτι που θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως συμφέρει την Ελλάδα (χωρίς ωστόσο να αποδεικνύεται έμπρακτα). Από εξωτερικής πολιτικής, επομένως, η Τουρκία εμφανίζεται και πάλι στην κόψη του ξυραφιού, όντας εκτεθειμένη περισσότερο από ποτέ στην τρομοκρατία, δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τους συμμάχους και επομένως δεν κρίνεται κατάλληλη συγκυρία να δημιουργεί και εχθρούς.
Ένοπλη αντιπαράθεση η Τουρκία δεν είναι σε θέση να κηρύξει και αυτό είναι δεδομένο. Επομένως, παραβιάσεις στον εναέριο χώρο και τα χωρικά ύδατα, αμφισβητήσεις διεθνών συνθηκών και του status quo δεν εξυπηρετούν τίποτα άλλο παρά την έξοδο από το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει. Όλα όσα αναφέρθηκαν, βέβαια, προϋποθέτουν ένα πράγμα: μια σύσσωμη ελληνική εξωτερική πολιτική. Όπως τονίζει και ο Διευθυντής Ερευνών του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων, Κωνσταντίνος Φίλης, «η Ελλάδα πρέπει να αντιληφθεί ότι η επίκληση του παράγοντα της σταθερότητας από μόνος του δεν μπορεί να σημαίνει κάτι αν δεν δώσουμε περιεχόμενο σ’ αυτόν».
geopolitics.com.gr
from Lougantina-news http://ift.tt/2n1DkQ0
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου