Οχι βέβαια! Απλώς να διατηρήσουν την ιστορική τους μνήμη και να μην αναρριπίζουν στην επιφάνεια των πολιτικών υδάτων και να χάνονται μέσα στους κυματισμούς των εναλλασσόμενων γεγονότων, του σχιζοφρενικού κομματικού συμφέροντος, της κακώς εννοούμενης σήμερα "αριστερίζουσας δημοκρατικότητας", της πολιτικής απομώρανσης, της κυνικής αδιαφορίας.
Ολα αυτά, δηλαδή, που οδηγούν στη παραβίαση του πολιτεύματος, στην απώλεια της εθνικής ταυτότητας, στην αποκοπή από την ιστορική αλήθεια, στη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, αλλά και στην εξαθλίωση της κοινωνίας, στην αρπαγή της ελληνικής νεότητας, στην εθνική ανυποληψία και αξιοπιστία, ώστε η Ελλάδα να κινδυνεύει πλέον να καταντήσει ένα κράτος "όζον πτωμαίνης". Και όπου μυρίζει "πτωμαίνη" γυροβολούν ασύδοτα τα κοράκια και αναπτύσσονται ευδαίμονα τα σκουλίκια!
Ολους αυτούς τους ιστορικά αμνήμονες πολιτικούς, που με λεκτικές πομφόλυγες και περισσή υποκρισία από χθες μιλάνε για το έπος του '40, όλους αυτούς που είναι προσκολλημένοι στην εξουσία όπως το όστρακο στην πέτρα, και έχουν να επιδείξουν μόνο δειλία, υποτέλεια και αδυναμία να ανταποκριθούν στο ελάχιστο στο χρέος τους έναντι της δεινοπαθούσης κοινωνίας, ούτε οι νεκροί, ούτε οι αγέννητοι του έθνους τους φοβούνται!
Τούτο σημαίνει πως η εξουσία μπορεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να κάνει ό,τι θέλει έναν λαό. Μπορεί να αλαζονεύεται και να αγνοεί τις ανάγκες ενός λαού. Μπορεί να σωρεύει λάθη συχνά οδυνηρά για το λαό. Δεν μπορεί,όμως, να κάνει ό,τι θέλει ένα έθνος. Διότι δεν εξουσιάζει ούτε τους νεκρούς του έθνους, ούτε τους αγέννητους!
Γι' αυτό το έθνος ως υπερεξουσιαστικός οργανισμός και ως ιστορικό μόρφωμα έχει τις δικές του "σταθερές", που δεν μπορεί να τροποποιήσει καμία πρόσκαιρη εξουσία. Αυτές τις σταθερές έπρεπε να είχε αναζητήσει και μαζί τους να είχε ταυτιστεί ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος με το απύθμενο θράσος της απαιδευσίας του και της παντελούς έλλειψης αγωγής, εμφανίζεται να μην σέβεται τον εθνικό ύμνο ή με τα χέρια στις τσέπες να φωτογραφίζεται με τους ηγέτες της Ευρωπαικής Ενωσης, προκαλώντας το υπομειδίαμα τους και εκθέτοντας μια ολόκληρη χώρα!..
Και όμως είχε την ευκαιρία και το εύρος του χρόνου να αναζητήσει τις προαναφερόμενες "σταθερές". Τώρα είναι καιρός μόνο για ...κλάματα και γέλια. Βέβαια, η πραγματική οδύνη ανήκει αποκλειστικά στο λαό...
Το έπος του '40 τιμούμε αύριο. Εδώ, στην Ελλάδα. Οχι στο μακρινό Ισλαμαμπάντ του Πακιστάν.Και το έπος του ' 40 υπερφαλαγγίζει τα συνηθισμένα ψελλίσματα είτε θαυμασμού και συγκίνησης, είτε των ανιστόρητων διαπληκτισμών για το ποιος είπε το ΟΧΙ, ως επακόλουθο ιδεοληψιών και απωθημένων της Αριστεράς, που ήδη ως κυβέρνηση ανεπαρκών και κακόγουστων" επιβητόρων της εξουσίας" επιδεικνύει το αντικοινωνικό της πρόσωπο.
Υπάρχουν ιστορικές πράξεις που ακόμη και ο βιώσιμος ποιητικός λόγος είναι κατώτερος να υμνήσει. Οσο κι αν τα "σχεδιαστήρια" των ποιητών είναι εύγλωττα και κατορθώνουν να υποβάλλουν με ανικαινιστήριο τρόπο. Οσο κι αν οι ποιητές προσπαθούν να εισέλθουν στην καρδιά του ηρωικά τραγικού.
Στο έπος του ' 40, ο έρως ζωής και δημιουργίας έχει προσλάβει μέσα του ευρύτερες διαστάσεις. Ο πόθος της ελευθερίας είναι ήδη πληρωμένος και τιμημένος με το θάνατο!..
Του Στέλιου Συρμόγλου
freepen.gr
from Lougantina-news http://ift.tt/1MpSAkx
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου